Ken je het gezegde "vertel me met je wie je omgaat, en ik zal je vertellen wie je bent"? Dit zegt in feite dat je wordt zoals degene waarmee je omgaat. Herken je dat ook bij jezelf? Stel je hebt een beste vriendin en die beste vriendin heeft sinds kort een nieuw "stopwoordje". Doordat je zoveel tijd met haar besteed, en ze dit stopwoordje veel gebruikt, ga je het uiteindelijk ook bewust of onbewust gebruiken. We hebben als mensen nou eenmaal invloed op elkaar en we worden beïnvloed door de mensen om ons heen.

Daarom is het belangrijk om je vrienden goed te kiezen en ervan bewust te zijn met wie je omgaat. De Bijbel spreekt hier ook over in Spreuken 12:20 (HSV): "Wie met wijzen omgaat, zal wijs worden, maar wie omgaat met dwazen, zal het slecht vergaan".

Dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik geloof dat God de juiste mensen in je leven brengt wanneer je dit nodig hebt. Dit kan betekenen dat sommige vrienden er alleen voor een seizoen zijn, en dat het daarna weer tijd is om die vriend(in) los te laten. Verder leven we nog in de wereld, ondanks dat we niet van de wereld zijn (Joh 17:16, HSV), wat inhoudt dat we ook niet-christelijke mensen om ons heen kunnen hebben. Bovendien, Jezus stuurt ons er juist op uit om het evangelie te delen: "En Hij zei tegen hen: Ga heen in heel de wereld, predik het Evangelie aan alle schepselen." Toch kan dit lastig zijn. Want hebben wij als christenen dan een goede invloed op onze niet-christelijke vrienden, of hebben zij ook een invloed op ons? (Lees ook de blog: ongelovige vrienden, hoe ga je daarmee om?). 

Toen ik nog op de middelbare school zat voelde het voor mij alsof ik in twee werelden leefde. Ik ging al vanaf kleins af naar de kerk, maar rond de leeftijd van 15/16 jaar werd ik hechter met de mensen/jeugd van mijn kerk. Elke zondag hadden we wel een hangout of gingen we gezellig wat met z'n allen doen en in de kerk zelf hadden we het ook altijd leuk. Maar dan kwam maandag en ging ik de rest van de week gewoon naar school en op school had ik geen christelijke vrienden. Iedereen respecteerde mijn geloof, maar het voelde op een of andere manier doordeweeks toch anders dan op zondagen. Het voelde alsof ik niet volledig mezelf kon zijn, omdat ik ergens toch bang was dat mensen me anders zouden gaan zien. Hier worstelde ik best wel een tijd mee, want ik had hele goeie vriendinnen op de middelbare school, maar toch ging onze vriendschap niet zo diep. We hadden het altijd wel gezellig en we hebben de leukste herinneringen samen, maar ik kan me niet herinneren dat ik diepe gesprekken met ze heb gehad. Dit was anders op zondagen. Hier voelde ik mij gezien en gehoord. De kerk was een plek waar ik volledig mezelf kon zijn. Zoals ik zei, het voelde alsof ik in twee verschillende werelden leefde.

Na de middelbare school, kwam ik op de universiteit. Hier bleef het gevoel van het in twee werelden leven nog steeds, maar het werd wel wat minder. Ik groeide zelf ook in mijn eigen geloof, wat mij ook hielp om te groeien in mijn eigen identiteit. Geloof werd echt een onderdeel van mijzelf en ik schaamde me er niet voor om ervoor uit te komen en om erover te praten. En met de jongeren van de kerk deden we nu ook vaker wat dingen doordeweeks of in vakanties. Het voelde al meer als één geheel.

Helaas heb ik door omstandigheden mijn kerk van toen moeten verlaten. Dit was persoonlijk een erg lastig seizoen uit mijn leven. Er was van alles gebeurd en het zette eigenlijk mijn hele leven op z'n kop. Maar zoals God in Zijn woord zegt: dat God alle dingen laat meewerken ten goede voor degenen die Hem liefhebben (Romeinen 8:28). Nu ik zo terugkijk op dat seizoen, zie ik twee dingen in. Ten eerste, alles wat er toen gebeurde heeft een reden. Het heeft mij gebracht waar ik nu ben en daar ben ik God onwijs dankbaar voor. En ten tweede, ondanks dat het een van de moeilijkste perioden uit mijn leven was, praatte ik er niet over met mijn niet-christelijke vrienden. Begrijp me niet verkeerd. Het is niet zo dat mijn vrienden er niet voor mij waren, maar ik was zelf ook niet open over hoe ik mij voelde. Ik had altijd al het gevoel gehad dat ik mijn zwaktes niet moest laten zien. Dat ik mij sterk moest voordoen alsof alles oké was. Maar ook dit seizoen heeft God gebruikt om mij van binnenuit te veranderen.

Een jaar later ging ik naar het buitenland voor mijn minor en daar raakte ik betrokken bij de Christian Union. Het leek wel alsof er een hele nieuwe wereld voor mij openging: ik had nu christelijke vrienden op de universiteit! Hierdoor kwam ik in een andere omgeving terecht die nieuw was voor mij. Ik ontdekte een nieuwe manier van vriendschap, een dieper level. De vrienden die ik daar maakte waren zo sterk in geloof en ze durfden dieper te gaan. Mijn vrienden vertelden over moeilijke momenten uit hun leven, wat mij bemoedigde om ook mijn verhaal te delen.

Het liet mij inzien dat het oke is om niet oke te zijn. Dat je over je pijn mag praten. En dat vriendschap dus veel dieper kan gaan.

Er zat een balans tussen het leuk en gezellig hebben en om je hart met elkaar te kunnen delen. Ik geloof echt dat God mij daar geplaatst heeft voor een reden. Die momenten hebben mij geholpen om te genezen van bepaalde trauma's en om bepaalde aspecten uit het verleden echt los te laten.

Dit heb ik mee mogen nemen toen ik terugkwam in Nederland. Ik wilde meer intentioneel zijn met mijn tijd en meer investeren in mijn vriendschappen. Maar dan ook in goede christelijke vriendschappen.

Jarenlang heb ik gebeden voor goede christelijke vrienden en ik vind het zo mooi hoe God alleen één moment nodig heeft om je gebed te verhoren. Om van een simpele situatie zo iets moois te maken. Ik wil graag een kort getuigenis vertellen over hoe God goede christelijke vrienden in mijn leven heeft gebracht.

Een paar maanden geleden was het een normale zondag. We hadden een mooie dienst gehad en hadden die zondag een speciale tweede dienst in onze Amsterdam campus waar we met een groep van onze campus heen wilden gaan. Ik was er de week ervoor ook geweest en dacht eigenlijk liever eerder naar huis te gaan deze week, maar toch besloot ik te gaan. Ik had iemand gevonden die ons erheen kon rijden en een paar vrienden van mij reden ook mee. Iemand anders was ook nog op zoek naar een lift, dus die boden we hem aan. We zaten dus met z'n vijven in de auto en gingen op weg naar Amsterdam. We hadden het gezellig in de auto en het was een mooie dienst. Maar het was tot we op de terugweg bij de La Place gingen eten, dat vier van ons aan een tafel kwamen te zitten. God was zeker aan het werk. Er ontstond een connectie tussen ons vier die niemand van ons verwacht had. We gingen praten over vasten en moedigden elkaar hierin aan. We gaven alle vier iets op wat we lastig vonden en beloofden elkaar accountable te houden. Zo ontstond er een nieuwe groepsapp. En zonder dat we het wisten was God ook aan het werk in ieder van ons. We wisten zelf nog niet wat er komen zou, maar God wist het wel. Die maand was een moeilijke maand voor ons allen, vooral geestelijk. Maar God had ons samen gebracht en we konden met elkaar delen waar we doorheen gingen. Dit was een vriendschap die meteen al heel diep ging. We vroegen elkaar om gebed. We vertelden waarmee we aan het worstelen waren en we waren er voor elkaar. Verder hielden we elkaar ook verantwoordelijk met wat een ieder van ons aan het vasten was.

Een tijdje later had mijn dominee gedeeld dat zegt dat God onze harten aan mensen verbindt. Hij gebruikte het voorbeeld van Ruth en hoe zij zich aan Naomi had toegewijd omdat ze een hart-connectie hadden. Ik geloof dat dit ook hier gebeurde. We konden het allemaal niet verklaren, maar we voelden die connectie alle vier. Het is zo mooi hoe God zoiets simpels kon omzetten tot iets buitengewoons. Onze groep is sinds die tijd ook gegroeid met meer mensen waar God onze harten met elkaar heeft verbonden. We kunnen het lachen met elkaar, maar we kunnen ook diepe gesprekken hebben. We kunnen eerlijk zijn tegen elkaar als we zien dat de ander niet de goede weg opgaat. We bemoedigen elkaar als de ander door een zware periode gaat. Ik geloof echt met alles in mij dat dit is waarom het zo belangrijk is om goede christelijke vrienden om je heen te hebben. Om vrienden om je heen te hebben die je aanmoedigen om te groeien in geloof. Vrienden die je uitdagen in je geloof, waardoor je kan groeien. Vrienden die vragen stellen over Bijbelgedeeltes waardoor je er dieper over gaat nadenken. Vrienden die voor je bidden. Vrienden waarmee je God kan aanbidden. Vrienden waar je je veilig bij kan voelen en waarbij je volledig jezelf kan zijn. Dit is het mooie van christelijke vriendschappen. Het gaat niet alleen om de leuke tijden, maar juist door de zware tijden steun je elkaar, want samen sta je sterker. Maar verder gaat het ook om elkaar verantwoordelijk te houden. Net zoals de Bijbel zegt: "Zoals ijzer met ijzer wordt geslepen, zo scherpt de ene mens de ander" (Spreuken 27:17, HSV). Het is belangrijk om vrienden om ons heen te hebben die ons op het rechte pad houden. Vrienden die eerlijk kunnen zijn als ze zien dat je wellicht de verkeerde kant opgaat en dan natuurlijk gedaan in liefde, zoals ook in de Bijbel staat: "Wat u ook doet, doe het uit liefde" (1 Korinthiërs 16:14, HTB).

Ik wil je bemoedigen dat als je nog geen goede christelijke vrienden om je heen hebt, dat je hiervoor blijft bidden. Vraag God om de juiste mensen op je pad te brengen en om je hart te verbinden aan de juiste personen. God heeft het beste met je voor en ik geloof echt dat God goede vrienden op je pad zal brengen en dat dit op het juiste moment zal gebeuren. Want God's tijd is nooit te vroeg en nooit te laat, maar altijd op tijd. 

"Voor alles is er een vastgestelde tijd. en er is een tijd voor elk voornemen onder de hemel" (Prediker 3:1, HSV). 

Deze overdenking is geschreven door Jennifer. Lees hier meer over de andere gezichten achter 'In de Vallei'. Lees hier waar In de Vallei voor staat.

Heb je vragen of opmerkingen naar aanleiding van deze overdenking? Neem dan hier contact met ons op, of benader ons via social media.