Lieve zus,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb, en dat is ook met een reden. Om heel eerlijk te zijn ging het niet zo goed met mij de afgelopen maanden. En dat is misschien zelfs nog een understatement. Ik zat best diep in de put, zonder dat ik het zelf echt door had. Dat klinkt misschien gek, maar ik wilde het eigenlijk gewoon niet toegeven. Toegeven dat ik worstelde en mij soms echt ten einde raad voelde. En vooral ook toegeven dat ik hulp nodig had en het niet meer alleen kon dragen…

Dit klinkt allemaal best somber en ik ga je eerlijk vertellen dat deze brief wellicht anders kan zijn dan andere brieven. Ik wil je namelijk echt meenemen in hetgeen waar ik doorheen ben gegaan en eerlijk aangeven hoe ik mij heb gevoeld en soms ook nog voel. Maar tegelijkertijd wil ik je ook vertellen dat er een Trooster is. Dat zelfs wanneer iets hopeloos voelt en klinkt, je niet zonder hoop hoeft te zitten. En dat God je nooit alleen laat. Zelfs als je hele leven in stukjes lijkt te vallen, staat Hij naast je om de scherven op te rapen en er iets nieuws en iets moois van te maken! 

Er is veel gebeurd in mijn leven de afgelopen jaren op gebied van heling, maar vooral ook in de afgelopen maanden. Vele veranderingen, vele openbaringen en ook veel voelen en loslaten. En opnieuw ervoor kiezen om God toe te laten en Hem te vertrouwen. De afgelopen maanden heeft God zoveel in mij gewerkt, zonder dat ik het zelf soms wist. Ik merkte dat er nog diepe pijn en wonden in mij zaten die ontworteld moesten worden. Maar hiervoor moest ik ook leren om emoties toe te laten; en dan bedoel ik alle emoties. Daarvoor moest ik teruggaan naar het verleden en echt onder ogen komen wat ik allemaal heb meegemaakt en wat mij allemaal heeft gevormd tot wie ik ben. Maar ook moest ik verder onderzoeken wat voor dingen veranderd moesten worden. Patronen, omgevingen en gedachten.

Het verlies van mijn zusje

Een van de grote gebeurtenissen in mijn leven, wat al jaren bewust en onbewust een invloed op mij heeft gehad, is het verliezen van mijn zusje toen ik zelf 10 jaar oud was. Dit maakte dat ik zelf sneller volwassen moest worden, maar aan de andere kant snapte ik zelf nog niet helemaal wat er nou gebeurd was. Ik weet nog dat ik de avond ervoor net mijn eigen telefoon had gekregen en opeens moesten we midden in de nacht naar het ziekenhuis en kregen we te horen dat de baby geen hartslag meer had... Wat er daarna gebeurde weet ik niet zo goed meer. Ik weet wel dat ik werd opgehaald door mijn oom om daar verder te kunnen slapen. Verder was ik denk ik in shock... en op een of andere manier ging het leven gewoon door. Ik verbleef de weken erna bij mijn nicht en oom en tante en ging ook met mijn nicht mee naar haar school voor de laatste week voor de vakantie. Verder waren we ook elke dag in het ziekenhuis met vele mensen. Dat gaf wel troost.

Echter, ik merkte de afgelopen jaren dat ik er nooit echt om had gerouwd. Ja, ik ben er weleens verdrietig om geweest, maar rouwen en loslaten had ik nog niet gedaan. Ik was wellicht ook nog te jong om het toen echt te beseffen en al de jaren erna heb ik er niet zo bij stil gestaan. Tot dit jaar.. De vele pijn en verdriet die eruit kwam, kwamen uit deze periode en uit de jaren erna die volgden. Het verlies van mijn zusje was namelijk het begin van een reeks aan gebeurtenissen die een grote invloed op mij hebben gehad. Mijn tienerjaren zijn geen makkelijke jaren voor mij geweest, maar toch ging ik altijd vrolijk verder. Blijdschap was het enige wat ik wel kon uiten voor mijn gevoel. Want als ik er blij uitzag, dan hoefde niemand zich zorgen over mij te maken..

Verdriet onder ogen zien

Maar voor het eerst in mijn leven heb ik al mijn pijn en verdriet onder ogen moeten komen. Ik kon er niet meer voor wegrennen. Ik wist dat het tijd was, want ik had het al jarenlang ontweken. 

Als het er nu niet uit zou komen, wanneer dan wel? 

Hoeveel jaren wilde ik er nog mee rondlopen? 

En was dit echt iets wat ik later mee wilde nemen in mijn eigen gezin? 

Nee, ik wist dat dit het moment was. Dat ik een keuze ha dom het verdriet onder ogen te zien, hoe moeilijk het ook zou zijn, of om het nog voor jaren lang met me mee te dragen en het later ook invloed zou hebben op mijn eigen gezin en kinderen. Dus ondanks dat het pijn deed, koos ik ervoor om het verdriet onder ogen te zien, zodat ik ervan kon helen. Het was een bewuste keuze die ik maakte, maar tegelijk wist ik niet wat mij te wachten stond.

Alles kwam naar boven, soms op de meest onverwachte momenten. Ik wist van tevoren niet eens hoe diep het zat. Kleine dingen triggerden grote emoties en dat maakte het leven stukken lastiger. Ik voelde mij soms zo overspoeld door verdriet dat ik niet wist wat ik ermee moest doen. En soms wist ik niet eens waardoor het kwam.. Het voelde soms alsof ik generaties aan verdriet in mij ervaarde wat er nu uitkwam, zo diep ging het. 

Boven dit alles, merkte ik dat er zo'n angst in mij zat en dat het de controle over mij begon te krijgen. Hierdoor handelde ik in zelfverdediging en probeerde ik alles zelf uit te zoeken en op te lossen. Om niemand anders ermee op te zadelen. En hierdoor duwde ik mensen verder van mij af..

Ik was ook bang om hulp te vragen; bang om mensen toe te laten. Bang omdat ik voelde dat ik sterk moest blijven, maar niet meer wist hoe. Angst bracht zoveel gedachten en twijfels in mijn hoofd. Ik was mijzelf kwijt en voelde me angstig in grote groepen. Dit terwijl ik juist echt een mensen persoon ben. Ik ben iemand die energie krijgt door samen te zijn met mensen. Maar ik wist niet meer hoe ik mijzelf kon zijn; ik wist niet eens meer wie ik was. Ik ontweek mijn eigen vrienden, omdat ik het niet aankon om aan te geven dat het niet goed ging. Het was te zwaar om het echt te verbergen, dus deed ik waar ik goed in was: mijzelf isoleren. En dat maakte dat dit seizoen nog eenzamer voelde. Ik wilde en verlangde dat mensen er voor me zouden zijn, maar op een of andere manier duwde ik ze juist weg en raakte dan teleurgesteld dat ze me alleen lieten. Ik kon ze niet volledig toelaten. Ik was bang. Ik wist niet waar die angst en pijn vandaan kwamen. Ik wilde ze hier niet mee opzadelen. Ik wilde niet dat ze me zo zagen. Er speelden zoveel gedachten van angst en twijfels in mijn hoofd. En ook vele leugens van de vijand die me graag geïsoleerd wilde houden en alle gedachten dat ik het alleen moest oplossen. Dat was waar mijn hele zelfverdedigingsmechanisme op gebouwd was: ik moest altijd de sterkste zijn en kon mijn zwakheden nooit laten zien. Dat is wat ik geloofde. Dat is waar ik naar leefde. Dat is wat mij vasthield...

Dit alles resulteerde erin dat ik mij zo gebroken voelde en ook niet meer bij God durfde te komen.

Ik voelde mij ver weg van God, omdat ik zelf was weggelopen. Onbewust was ik boos en teleurgesteld op God door de dingen waar ik doorheen moest gaan. Ik wist dat Hij me had klaargemaakt om door dit proces te gaan, maar het proces bracht toch ook boosheid en frustraties mee. Ik snapte niet waarom Hij mijn zusje niet kon redden? Ik snapte niet waarom mijn ouders uit elkaar moesten. En ik was vooral gefrustreerd met mijzelf, omdat ik al die dingen voor jaren met me heb meegedragen en het een invloed op mij en ook op mijn relatie heb laten hebben. Het heeft mijn denken gevormd, het heeft mijn doen gevormd, ik zag het leven allemaal door een andere lens. Een lens van altijd sterk moeten blijven en geen zwakheden tonen. Totaal geen emoties tonen, maar gewoon door blijven gaan. Niet praten over dingen, maar het allemaal voor jezelf houden. Het allemaal moeten opkroppen. En zo stapelde het zich alsmaar op tot het ook dingen kapot ging maken.. tot het mijzelf kapot maakte.

Ik heb echt momenten gehad dat ik het helemaal niet meer wist. Paniekaanvallen, breakdowns. Ik zag het licht niet meer. Ik voelde me vreselijk. Ik voelde me alleen. Ik voelde me niet goed genoeg. Ik voelde mij onzeker. Ik wilde er niet meer zijn. Ik had geen energie meer om verder te vechten. Ik wist het gewoon totaal niet meer.

Maar God..

En toch, was God daar door alles heen. Op de momenten zelf kon ik het misschien niet zien, maar God heeft mijn ogen in de laatste maanden geopend voor hoe Hij heeft gewerkt. Het was allemaal een proces en als ik nu terugkijk zie ik echt Gods hand op alles.

Opnieuw een keuze

Boven alles uit het verleden, kreeg ik er nog een recente klap overheen, waarna ik mij echt verloren voelde... Van zaterdagnacht op zondag had ik een paniekaanval en een breakdown midden in de nacht en ik wist niet meer of ik het nog wel aankon. En toch.. toch besloot ik de volgende ochtend om naar de kerk te gaan. Ook al voelde ik me zo gebroken. Maar dit was juist het moment waarin ik een keuze had. Het ging nu niet meer om het verleden, maar om het hier en nu en wat wilde ik nu doen? Ik had de keuze om mijzelf opnieuw te isoleren. Om weg te blijven van de kerk en dan te gaan kijken of mensen me wel zouden missen en zich dan misschien zorgen zouden maken. (Ja, dit was echt een gedachte die in mij was opgekomen). Maar, ondanks dat ik me zo verloren voelde, wist ik wel, ik wil het dit keer anders doen. Ik wilde niet meer vastzitten in mijn oude patronen. En bovenal, ik wilde mij niet laten tegenhouden om naar de kerk te gaan. Ik weet ook nog dat ik onderweg naar de kerk dacht: 

 "The enemy thought he had me, but Jesus said you are Mine." 

De vijand dacht dat hij me neer had geslagen, maar Jezus zei, "je bent van Mij."

En dit gaf mij kracht, ook al voelde ik mij zwak. En ik wist dat ik nergens anders wilde zijn dan in de kerk bij mijn mensen en bij God. 

Ik dacht dat ik nog sterk kon binnenlopen en tijdens de worship wat traantjes kon laten gaan, maar het moment dat ik binnenliep en iemand me vroeg hoe het ging, brak ik al... En ik heb eigenlijk bijna de hele dienst en erna ook zitten huilen. Maar wow, God is zo goed. Want Hij bracht die dag precies de juiste mensen om mij heen. Ik hoefde er niet eens over te praten. Ze waren er gewoon om me te troosten en lieten me alles eruit huilen. Ze waren er voor me en hadden voor me gebeden. En ik voelde me erna helemaal uitgeput, maar ergens ook opgeladen. Het voelde als een opluchting om gebroken naar de kerk te kunnen komen en om hulp en steun te vragen van de mensen om mij heen. Om te laten weten dat ik niet oké ben en dat ik het ook niet alleen kan. Om voor het eerst in mijn leven niet de sterkste te hoeven zijn. Om mij geen zorgen te hoeven maken wat mensen van mij zouden vinden, maar dat ik er gewoon mocht zijn. En wow, wat bracht dat een vrijheid met zich mee. 

Hierna hebben meerdere mensen laten weten dat ze voor me zouden bidden. Of ze me nou wel hadden gesproken die dag of niet. Of ze wisten waar ik doorheen ging of niet. Mensen baden voor me en ik voelde me ook gedragen in gebed. En dat is zo iets moois en krachtigs!

De vijand wil namelijk juist dat wij ons verborgen blijven houden met al ons verdriet en al onze schaamte. Want als wij dat doen, dan geven we hem de kracht. Maar als we het in het licht brengen, als we het bij God brengen en als we andere mensen toelaten, dan heeft hij totaal geen macht meer over ons. Hij wil ons laten denken dat niks ergers kan zijn dan je zwakheden te laten zien, maar juist in onze zwakheid wordt Gods kracht volbracht (2 Korinthe 12:9, HSV). Juist als wij toe kunnen geven dat wij zwak zijn, mogen we staan in Gods kracht en geven wij Hem de ruimte om in ons te werken.

Rouw en herstel

Verder heb ik mijzelf toegelaten om echt te rouwen in de afgelopen maanden en daar ben ik dankbaar voor, ondanks hoe zwaar het was. Ik droeg ook al jaren een ketting met een bedeltje waarin stenen zaten die de vriend van mijn oma ook had gebruikt voor de grafsteen van mijn zusje. Dit was een ketting die nooit afging, omdat ik altijd mijn zusje met mij mee wilde dragen. Tot God na het Opwekkingsweekend, waar ik was geweest met wat vrienden, tot mij sprak. 

Hij zei: is het niet eens tijd om die ketting af te doen en die last die je met je meedraagt af te leggen en aan Mij te geven? 

Wowie. Zo had ik er nog nooit over nagedacht. 
Maar ik was eigenwijs en vroeg God om uitstel. Haar verjaardag kwam er namelijk 2 maanden later aan en ik vroeg aan God of het oké was als ik het dan af zou doen? En God liet het toe of ik was te eigenwijs om het gewoon zo te doen, dat kan allebei. Maar 2 maanden later kwam het moment. De week van haar verjaardag was ik zelf even langs geweest en had ik al 'gedag' gezegd. Een momentje tussen mijzelf en mijn zusje, dat het oké is en dat ik haar zou laten gaan. Nooit zal vergeten, maar wel zal loslaten. En verder in die week heb ik op haar verjaardag de ketting ook afgedaan. Het klinkt wellicht allemaal symbolisch, maar voor mij voelde het wel als een vrijheid en opluchting. Ik legde het allemaal bij God neer en ik heb het eindelijk een plekje kunnen geven en los kunnen laten. 

Gevecht in gebed

Verder merkte ik ook dat er generationele pijn en ketenen waren die nog verbroken moesten worden. Hier heb ik ook gebed om gevraagd en dit is iets waar ik ook continue voor wil blijven bidden. 

De maand September is in onze kerk dit jaar de maand van gebed. De zondag ervoor ging de preek over David en Goliath en ik voelde dat God tegen mij zei dat het weer tijd was om op te staan. De tijd van rouwen en voelen was voorbij en nu was het tijd om terug te vechten, in gebed. Om alles bij God te brengen, in gebed. Om ketenen te breken, in gebed. En ook om geestelijke strijd aan te gaan, in gebed. 

Ik wist dit keer ook dat ik de geestelijke strijd niet alleen aan kon en wilde gaan. Ik had mensen om mij heen nodig die mee konden bidden. Ik had mensen om mij heen nodig waarvan ik wist dat ze sterk in geloof stonden en die de strijd met mij aan zouden kunnen gaan. De strijd om terug te halen wat de vijand van mij heeft geprobeerd te stelen. De strijd voor vrede in mijn gedachten, in plaats van in angst te leven. De strijd voor herstel van het verleden en om het geen invloed meer te laten hebben op mijn hier en nu en mijn toekomst. Maar, hiervoor moest ik wel mensen toelaten in mijn leven. Ik sta bekend om diegene die altijd vrolijk is en altijd lacht. Maar.. er zat zoveel schuil achter die glimlach. Zoveel verborgen. Zoveel pijn. Zoveel schaamte. Tot het tijd was om mensen echt toe te laten in de gebeurtenissen die mij hebben gemaakt tot wie ik ben. En in de dingen die ik moest verbreken: ketenen, patronen, gedachten en gewoonten. En om eerlijk te zijn, was dit best moeilijk en ook nog steeds pijnlijk en zwaar. Maar, het is ook bevrijdend en steunend. Ik voel mij echt nog steeds gedragen in gebed en het geeft mij moed om te weten dat ik niet meer alleen hoef te vechten. Als ik het soms lastig vind en het moeilijk heb, kan ik weten dat er mensen om mij heen zijn die met mij mee bidden en dat God voor mij vecht. 

En wow, door dit alles heeft God zo'n vrede gegeven in mijn hart. Dat ik echt alles aan Hem kan geven. Dat ik al mijn gebrokenheid en pijn bij God mag neerleggen en dat Hij een Trooster is. Dat ik letterlijk alles en iedereen in mijn leven aan Hem kan toevertrouwen en dat ik God de controle over mijn leven durf te geven. Dat ik het niet allemaal zelf hoef te weten of op te lossen, maar dat ik mensen om hulp mag vragen. En bovenal, dat ik God om hulp mag vragen en erop mag vertrouwen dat Hij een plan heeft. 

Gebed heeft zoveel kracht. Het moment dat ik weer begon te bidden, merkte ik dat de vrede van de Heer mijn hart weer vulde. Dat betekent niet dat ik mij niet meer angstig voel af en toe, maar ik weet wel dat de Heer met mij is. En dat ik alles bij Hem kwijt kan in gebed. Dát is hoe ik vecht, in gebed.

En de vreugde die daarbij komt kijken is zó anders. Vrijheid geeft een andere soort vreugde. Niet dat blije masker die ik altijd maar moest opzetten, maar vreugde die echt van binnen komt. Het is meer een diepe vreugde. Het is een nieuwe blijdschap die ik ken. Vooral omdat ik gewoon volledig mezelf durf te zijn en kan zijn. Ik hoef me niet meer verborgen te houden achter al m'n gevoelens of pijn. Ik weet dat ik het nu ook mag laten zien, en dat daardoor de blijdschap die er is ook oprechter is.

God is goed

God was er elk moment. Hij kalmeerde me keer op keer na een hele breakdown. Hij was degene die me weer vrede en rust liet voelen na een breakdown. Op een of andere manier voelde ik mij erna altijd een stuk lichter. Ik kon weer helderder nadenken en ergens kreeg ik kracht vandaan. Niet uit eigen doen, maar Gods kracht heeft mij er echt doorheen gedragen. Het was een seizoen waar ik doorheen moest gaan, een zuiveringsseizoen, zodat Hij mij kon voorbereiden op de toekomst die Hij voor mij heeft.

God was degene die mij keer op keer hielp om weer op te staan en mij steeds opnieuw redenen gaf om door te blijven gaan en niet op te geven. Nieuwe redenen om te lachen, om te genieten. En om uit te kijken naar de toekomst. Uitkijken naar de toekomst is iets wat ik nu leer te doen zonder angst en pijn. Om echt te mogen vertrouwen dat God goed is en dat de generationele ketenen van scheiding verbroken zijn. En dat Hij een hoopvolle toekomst voor mij heeft (Jeremia 29:11). 

Bemoediging

Lieve zus, wat ik je mee wil geven is dat wanneer jij je hierin, in die interne strijd, herkent, je niet alleen bent. De enige die je volledig kan herstellen en liefhebben is de Here Jezus. Dus mijn enige advies wat ik aan je kan geven is: geef niet op, geef alles alles aan Hem en leun op Hem! Vertrouw op God! Hij is nog steeds aan het werk. 

Werp al uw zorgen op Hem, want Hij zorgt voor u. (1 Petrus 5:7, HSV)

En Hij zal je nooit verlaten.

Juist wanneer het moeilijk is, verlaat Hij je niet, nee Hij draagt jou juist. Hij geeft jou Zijn kracht, Hij is altijd met je en helpt je erdoorheen; hoe moeilijk het ook is of voelt. Je bent niet alleen. Je wordt gedragen door de kracht van Zijn liefde!

Veel liefs,

Jennifer

Bijbelverzen ter bemoediging:

"Maar Hij heeft tegen mij gezegd: Mijn genade is voor u genoeg, want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht. Daarom zal ik veel liever roemen in mijn zwakheden, opdat de kracht van Christus in mij komt wonen." - 2 Korinthe 12:9, HSV

"Want Ik weet wat mijn plannen voor jullie zijn, zegt de Heer. Ik heb mooie plannen voor jullie. Plannen vol vrede, niet vol ellende. Want Ik heb een hoopvolle toekomst voor jullie." - Jeremia 29:11 BB

"Ik immers, Ik ken de gedachten die Ik over u koester, spreekt de HEERE. Het zijn gedachten van vrede en niet van kwaad, namelijk om u een toekomst en hoop te geven." - Jeremia 29:11, HSV

"Werp al uw zorgen op Hem, want Hij zorgt voor u." -  1 Petrus 5:7, HSV

Deze overdenking is geschreven door Jennifer. Lees hier meer over haar en de andere gezichten achter 'In de Vallei'. Lees hier waar In de Vallei voor staat.

Heb je vragen of opmerkingen naar aanleiding van deze overdenking? Neem dan hier contact met ons op, of benader ons via social media.