Vroeger, als kind speelde ik met mijn broertje en zusje vaak een spelletje. Bij dit spelletje was het de bedoeling om op elkaars schaduw te stappen. We renden keihard, in de hoop onze eigen schaduw in te halen. Altijd probeerden we om in de schaduw van iets anders te gaan staan, dan kon niemand jouw schaduw meer zien.
Nu, jaren later speel ik dat spelletje niet meer. Of wel? Probeer ik onbewust heel vaak weg te rennen voor mijn schaduw? Voor het verleden dat ik met mij meedraag? Of laat ik mijn schaduw juist bepalen wie ik ben? En ben ik mij bewust van de schaduw die anderen altijd met zich meedragen?

Ruim twintig jaar geleden werd ik geboren in een gelukkig gezin. Mijn ouders waren blij en dankbaar met en voor mij. Ik kreeg ontzettend veel liefde van ze en ze probeerden mij zo goed mogelijk op te voeden. Ze probeerden het beter te doen dan hun ouders. Ze probeerden de dingen die ze in hun eigen opvoeding als negatief hadden ervaren, totaal anders te doen. En toch hebben ook zij, zoals elke ouder, fouten gemaakt. Fouten die bij mij littekens hebben achtergelaten. De één groot, de ander kleiner. Mijn schaduw, mijn verleden, blijft altijd bij mij, hoe hard ik ook probeer te rennen.

Jarenlang probeerde ik weg te rennen voor mijn schaduw, door thuis zijn zoveel mogelijk te ontwijken of me terug te trekken op mijn kamer. Ik wilde niet geconfronteerd worden met de wonden die mijn schaduw, mijn verleden, had veroorzaakt. Ik was boos op mijn ouders, niet beseffend dat zij ook een schaduw hadden die altijd met hen meeging. Jarenlang kropte ik mijn woede op en verweet ik mijzelf dat het allemaal mijn schuld was. Ik liet mijn schaduw de controle hebben over mijn leven. Mijn schaduw liep altijd voorop en ik volgde.

Tot ik aangemoedigd door mijn vriend, besloot om hulp te vragen. Samen met mijn ouders ben ik een traject ingegaan dat alles blootlegde. Al mijn boosheid, wrok en verdriet stroomde naar buiten. Een week lang wilde ik niet vergeven. Ik liet mijn schaduw de overhand hebben. Biddend en strijdend gaf ik mijn woede, mijn angst, mijn pijn en mijn schaduw over aan God. De God die het beste met mij voorheeft en genadig, goed en één en al liefde is. En ik vergaf, in Gods kracht. Ik gaf God ruimte mijn wonden te helen. Door te kiezen mijn schaduw niet meer mijn weg te laten bepalen, kreeg ik vrede. Vrede met mijn verleden, vrede met de schaduw die altijd bij mij zal blijven. De schaduw die pijn en verdriet in zich heeft. O, wat zie ik uit naar de dag dat ik mijn Heiland zal ontmoeten, mijn Heiland die mij dan compleet zal bevrijden van mijn schaduw. De Heiland die pijn en verdriet wegneemt en mij vreugde zal geven, een eeuwige vreugde zonder verdriet, zonder pijn, zonder verwijten, wrok en angst!

Je kan je verleden heel veel laten bepalen. Je kan boosheid de overhand laten hebben. Maar besef dan dat je schaduw nooit zal weggaan hoe hard je ook rent, hoe hard je ook je best doet deze te verstoppen. Ik wilde vaak mijn ouders laten voelen wat ik had gevoeld, ik bleef boos. Ik gunde ze niet dat ik ze zomaar vergaf, dan zouden ze nooit weten wat ze mij hadden aangedaan en hoeveel pijn ik daarvan had. Ik besloot dat ze moesten boeten. Ik besloot... Maar God liet mij wat zien. Hij liet mij zien dat Hij een rechtvaardige rechter is, een betere rechter dan ik was. Een rechter die nooit een fout maakt. Hij liet mij zien dat ik een onrechtvaardige rechter was. Ik oordeelde veel minder hard over mijn eigen woorden en daden richting mijn ouders dan dat ik oordeelde over hun woorden en daden richting mij. Dit kwam omdat ik wist wat er achter mijn woorden en daden lag. Ik begreep waarom ik soms zo heftig reageerde. Maar ik had me niet beseft dat mijn ouders ook een schaduw hadden die bepaalde hoe hun reageerden richting mij. Een schaduw die ik niet volledig kende en begreep. Toen ik dat besefte, begreep ik dat het beste wat ik kon doen was, om alles over te geven aan de Rechter die de schaduw van mij kende, maar ook die van mijn ouders. Hij kon rechtvaardig en eerlijk oordelen, niet ik. Hij vulde mij toen met vrede.

''Want U hebt mijn recht en mijn rechtszaak behartigd, U hebt zich gezet op de troon, o rechtvaardige Rechter.'' - Psalm 9:5, HSV

Het is niet makkelijk, om je eigen 'recht' op te geven en God te laten oordelen. Soms moest ik het voor mijn gevoel wel honderd keer per dag doen. Maar ik kan je verzekeren dat het het beste is om te doen. Vasthouden aan je eigen recht om te oordelen, vernietigd je vreugde en maakt je hart kapot. Het scheurt je wonden keer op keer open. Maar God, heelt wonden, geeft vreugde en maakt je hart heel. Vertrouw Hem en kijk vooruit zoals er ook staat in Lukas:

''Jezus zei tegen hem: Niemand die zijn hand aan de ploeg slaat en kijkt naar wat achter hem ligt, is geschikt voor het koninkrijk van God''. - Lukas 9:62, HSV

Wie zijn hand aan de ploeg slaat moet vooruit kijken, want als hij kijkt naar wat achter hem ligt, kan de ploeg makkelijk de verkeerde kant opgaan. Als je je richt op je verleden en het niet overgeeft aan God en je je ogen vooruit richt, raak je uit koers.

En nu verder

• Kijk jij nog achterom en heb je je schaduw nog niet overgegeven aan de Rechtvaardige Rechter? Bid tot God en geef alles aan Hem over en vrede zal je hart vullen! Dit betekent niet dat je pijn er niet mag zijn, maar het betekent dat je je wrok en alles wat je voelt bij Hem brengt. Je kunt niet alles wegdrukken alsof het er niet is, het is belangrijk om er bij stil te staan, maar niet alleen. Doe dit met God en laat je niet vasthouden door onvergevingsgezindheid.
  
  ''Wees in geen ding bezorgd, maar laat uw verlangens in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God; en de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten bewaken in Christus Jezus'' - Filippenzen 4: 6-7, HSV

• Luister eens naar het liedje ''Kijk niet achterom'' - Matthijn Buwalda

Deze overdenking is geschreven door Marjon. Lees hier meer over haar en de andere gezichten achter 'In de Vallei.'

Heb je vragen of opmerkingen naar aanleiding van deze overdenking? Neem dan hier contact met ons op of benader ons via social media.