God voelt ver weg. Ik weet dat Hij er is, maar emotioneel lijkt Hij niet beschikbaar. Als Hij dat wel is, weet ik overigens nog niet goed of ik me wel aan Hem wil toevertrouwen. Ik heb vragen. Ik ben boos op God. Hoewel ik niet altijd heb gevoeld dat Hij is wie Hij zegt dat Hij is, geloofde ik het vaak wel. Maar nu... Nu twijfel ik. Waarom zie ik niet dat Hij inderdaad goed is en liefdevol? Waarom merk ik er niks van? Waarom heeft Hij dan niet...?

De heftigste emotie is er wel af, maar nog zit mijn hoofd vol met vragen. Ik snap God niet, het voelt alsof Hij me bedrogen heeft; alsof Hij me in de steek gelaten heeft. Het is net of Hij het ene moment een liefdevolle Vader is, maar Hij het volgende moment geen enkele interesse meer in mij heeft.

Ik weet wie God zegt dat Hij is en daar wil ik absoluut niet aan twijfelen; toch trek ik alles in twijfel. God kan niets verkeerds doen of hebben gedaan en ik weet dat ik daarom geen enkel recht heb om boos te zijn op God; maar ik ben wel boos. Ik weet met mijn verstand dat Hij te vertrouwen is; maar mijn gevoel zegt "God is niet te vertrouwen".

Dit alles betekent niet dat ik niet meer geloof. Dat ik God niet begrijp, betekent niet dat Hij liegt. Het betekent dat Hij veel en veel groter en wijzer is dan ik en dat Hij niet te grijpen is. Het betekent ook niet dat ik God niet meer op zoek. Ik heb Hem juist nu nodig! Ook al heb ik geen zin, voel ik me niet verbonden met God en ben ik boos, ik zoek Hem toch op. Wanneer God ver weg voelt, mag ik mezelf herinneren dat Hij overal is en dat Hij nadert tot wie tot Hem naderen. Ik wil mijn geloof boven mijn gevoel zetten. Mijn gevoel kan liegen, de duivel kan me van alles aanpraten, maar Gods Woord is de waarheid!

Tegelijk geloof ik dat het goed is om aandacht te schenken aan mijn gevoel. Ik mag er mee naar God toe, juist naar Hem. Ik ben boos op God, dus uit ik het bij Hem. Ik heb vragen aan God, dus stel ik ze aan Hem. Het is makkelijk om weg te lopen van God, omdat het voelt alsof Hij mij in de steek gelaten heeft, maar ik wil nog steeds relatie en God nog meer dan ik. Weglopen gaat niet helpen om de relatie te herstellen. En dus, zoek ik Hem op, tegen mijn gevoel in.

"Mijn gevoel kan liegen, de duivel kan me van alles aanpraten, maar Gods Woord is de waarheid!"

In de Psalmen van David zie ik dat hij hetzelfde doet. Hij uit zijn gevoelens, hij roept naar God...

"Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten, bent U ver van mijn verlossing, van de woorden van mijn jammerklacht? Mijn God, ik roep overdag, maar U antwoordt niet, en 's nachts, maar ik vind geen stilte." - Psalm 22:2-5, HSV

...maar herinnert zich ook aan wie God is en aan momenten dat God liet zien hoe geweldig goed Hij is.

"Maar U bent heilig, U troont op de lofzangen van Israël. Op U hebben onze vaderen vertrouwd, zij hebben vertrouwd en U hebt hen bevrijd. Tot U hebben zij geroepen en zij zijn gered, op U hebben zij vertrouwd en zij zijn niet beschaamd." - Psalm 22:4-6, HSV

Betekent dat dat David zich opeens heel veel beter voelt? Nee. Direct na deze verzen noemt David hoe er met hem gespot wordt. Mensen schudden hun hoofd, omdat David zich op God heeft gewenteld. "Laat Die hem bevrijden", zeggen ze. "Laat Die hem redden, als Hij hem genegen is."

David wendt zich tot God. "U bent het toch Die... ?" Hij herinnert zichzelf aan wie God is en zegt tegelijk: "Als U Die God bent, laat dat dan zien. Blijf niet ver bij mij vandaan, ik heb U nodig, verder is er niemand die me kan helpen." Hij zegt dat God hem in het stof van de dood gelegd heeft en vraagt Hem om niet ver weg te blijven. David heeft God, zijn sterkte, nodig. Jij en ik hebben God nodig. In welke situatie je ook zit, of je zeker weet of twijfelt, of je antwoorden hebt of vragen. We hebben God nodig en we mogen vragen of God wil laten zien wie Hij is. We mogen uitroepen net als David: "U bent toch de God die... liefdevol is, trouw is, altijd bij mij is, ...? Laat dat dan alstublieft zien, ik heb U nodig!"

God antwoord op ons hulpgeroep. Hij zal nooit zeggen: "Wat doe je nou moeilijk", of: "Je zoekt het zelf maar uit". In deze psalm waarin David het uitroept van ellende, zegt David later dat God hem heeft verlost. Hij roept mensen op om God te loven.

"Ja, U hebt mij verhoord. Ik zal Uw Naam mijn broeders vertellen, in het midden van de gemeente zal ik U loven. U die de HEERE vreest, loof Hem; alle nakomelingen van Jakob, vereer Hem; wees bevreesd voor Hem, alle nakomelingen van Israël. Want Hij heeft de ellendige in zijn ellende niet veracht en niet verafschuwd; Hij heeft Zijn aangezicht niet voor hem verborgen, maar Hij heeft gehoord, toen hij tot Hem riep. Van U zal mijn lof zijn in een grote gemeente, mijn geloften zal ik nakomen in bijzijn van wie Hem vrezen. De zachtmoedigen zullen eten en verzadigd worden; wie de HEERE zoeken, zullen Hem loven." - Psalm 22:22b-27, HSV

Wat een verandering. Van het stof, naar aanbidding! Van een tong vastgekleefd aan zijn gehemelte, naar het vertellen van Gods Naam en het loven van God. Dit is wat God doet. Hij veracht je niet wanneer je in moeilijkheden zit en vragen hebt. Hij hoort en Hij redt! Ook wanneer ik het niet zie, is God aan het werk. En dat ik niet zie hoe Hij ingegrepen heeft, betekent niet dat God stil heeft zitten toekijken. Misschien heeft God mij wel voor meer beschermd, dan ik ooit zal weten. En al zou Hij wel hebben zitten toekijken... dan wel met een Goddelijk goede reden.

"U bent toch de God die liefdevol is, trouw is, altijd bij mij is, ...? Laat dat dan alstublieft zien, ik heb U nodig!""

Bij de woorden die David in deze psalm spreekt, moest ik automatisch denken aan Jezus. Jezus riep dezelfde woorden uit als David deed:

"Mijn God, Mijn God, waarom hebt U mij verlaten?" - Mattheüs 27:46, HSV

Met Hem werd ook gespot. Mensen riepen dat Hij Zichzelf maar moest verlossen. Jezus bleef hangen. Niet omdat Hij zichzelf niet kon verlossen, maar voor jou en mij. Ik geloof dat God altijd bij mij is en was, ook op momenten waarop ik meer of iets anders van Hem verwacht had. Jezus was echt verlaten door de Vader. Dat moest gebeuren. Wij hadden verdiend dat God ons zou verlaten. Het zou God goed recht zijn om te zeggen "Zoek het lekker zelf uit." Maar door Jezus offer kunnen we nu altijd verbonden zijn met God. Door Zijn offer, kan God dichterbij zijn dan ooit. God gaat voor ons, achter ons, is naast ons, boven en onder ons, maar meer nog dan dat alles, leeft Hij in ons!

Hij ziet het wanneer we boos zijn. Hij kent onze vragen en onze twijfels. Hij is blij als je er niet zelf mee gaat zitten worstelen, maar je naar Hem toekomt. Hij ziet je, Hij hoort je. Roep het uit zoals David. Zie op Jezus die door God verlaten werd, zodat wij nooit meer zonder God door het leven zouden hoeven. Hij is écht goed. Hij is écht trouw. Hij is écht vol van liefde. Hij is écht machtig. Hij heeft écht alles in Zijn hand. Vertel het jezelf opnieuw en opnieuw. God verandert niet!

Roep het uit. Bid. God hoort je en antwoord als je roept! 

Verder op reis

• Ik vind heel veel herkenning in de Psalmen van David. Lees Psalm 22, 61 of 91 eens.

• Je kan die Psalmen ook met David mee-bidden:
  "O God, luister naar mijn roepen, sla acht op mijn gebed. Van het einde van het land roep ik tot U, nu mijn hart bezwijkt; leid mij op een rots die voor mij te hoog zou zijn. Want U bent een toevlucht voor mij geweest, een sterke toren tegen de vijand. Ik zal in alle eeuwigheid in Uw tent verblijven, mijn toevlucht zoeken in de schuilplaats onder Uw vleugels." - Psalm 61:2-5, HSV

Deze overdenking is geschreven door Marlies. Lees hier meer over haar en de andere gezichten achter 'In de Vallei'. Lees hier waar In de Vallei voor staat.

Heb je vragen of opmerkingen naar aanleiding van deze overdenking? Neem dan hier contact met ons op, of benader ons via social media.